Wirydarz

Zgodnie z tradycją cysterskich cenobiów wirydarz pełnił funkcję wewnętrznego ogrodu w obrębie klasztoru, zwykle połączonego z obecnością wody. Lądzki wirydarz powstał około połowy XIV w. podczas przeprowadzonej wówczas rozbudowy klasztoru.
Z czterech stron otaczały go trakty sklepionych krzyżowo krużganków otwierających się ostrołukowymi oknami do jego wnętrza. Podczas barokizacji klasztoru w 1. tercji XVIII w., pracami kierował Pompeo Ferrari, nadbudowano piętro klasztoru, lokując na tym poziomie w jednotraktowym skrzydle północnym bibliotekę. Okna krużganków otrzymały wówczas półkoliste wykroje,
a ściany wirydarza, podobnie jak zewnętrzne elewacje klasztoru, zostały otynkowane i pomalowane w kolorze różu pompejańskiego z białymi pasami znaczącymi granicę kondygnacji i pionowe przęsła ścian.